W przypadkach określonych w pkt. 2 przerwanie ciąży jest dopuszczalne do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej, natomiast w przypadku określonym w pkt. 3, jeżeli od początku ciąży nie minęło więcej niż 12 tygodni. Do przerwania ciąży potrzebna jest pisemna zgoda kobiety, a w przypadku osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej – pisemna zgoda jej ustawowego przedstawiciela. Kobietom objętym ubezpieczeniem społecznym przysługuje prawo do bezpłatnego zabiegu w szpitalach publicznych. Lekarze mają prawo skorzystać z „klauzuli sumienia” i odmówić wykonania zabiegu pod warunkiem, że zwłoka nie spowoduje zagrożenia dla życia kobiety, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia. W tej sytuacji lekarz ma obowiązek wskazania innego lekarza dokonującego takich zabiegów. Każdy zabieg przerwania ciąży, który wykracza poza kwalifikacje wyszczególnione w ustawie, jest karalny, a osoba przerywająca ciążę z naruszeniem przepisów ustawy podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Z danych Światowej Organizacji Zdrowia wynika, że Polska należy do krajów o najniższej liczbie wykonywanych zabiegów przerwania ciąży w Europie. Tak naprawdę jednak w Polsce dokładna liczba zabiegów przerwania ciąży nigdy nie była znana. W tym zakresie nie prowadzi się badań naukowych Aktualnie pozostajemy jedynym krajem Europy, w którym podobnych badań dotychczas nie przeprowadzono.