W Polsce kodeks karny z 1932 r. pozwalał na dokonanie przerwania ciąży w przypadku, gdy była ona wynikiem przestępstwa (gwałt, kazirodztwo, stosunek z osobą niepoczytalną) oraz ze względu na zagrożenie zdrowia i życia kobiety. Ustawa z 1956 r. dawała możliwość dokonania tego zabiegu ze względu na ciężkie położenie materialne oraz trudną sytuację życiową kobiety. Dnia 7 stycznia 1993 r. przyjęto ustawę o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (DzU nr 17, poz. 78 z późn. zm).

Obecnie prawo polskie dopuszcza przeprowadzenie przerwania ciąży w trzech przypadkach:
1) jeżeli ciąża stanowi zagrożenie dla zdrowia lub życia kobiety, stwierdzone przez lekarza innego niż ten, który dokonuje przerwania ciąży;
2) jeżeli badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, co zostało stwierdzone przez lekarza
innego niż ten, który dokonuje zabiegu;
3) jeżeli zachodzi – potwierdzone przez prokuratora – podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego.