Ustalenie systemu powszechnych praw człowieka, a co za tym idzie praw kobiet w UE jest odpowiedzią na dyskryminację społeczną i ma na celu doprowadzenie do faktycznej równości statusu kobiet i mężczyzn.
Jedną z podstawowych zasad obowiązujących w Unii Europejskiej jest zasada równej płacy dla kobiet i mężczyzn za taką samą pracę, lub za pracę tej samej wartości. „Równą płacą” jest tu nie tylko podstawowe wynagrodzenie, ale także wszelkie dodatki, np. premie, ubezpieczenia, prezenty gwiazdkowe, odprawy czy wydatki na samochód służbowy.

Kobieta i mężczyzna zatrudnieni na takich samych stanowiskach powinni zarabiać tyle samo – jeśli jest inaczej, osoba zarabiająca mniej może powołać się przed sądem na artykuł 141 Traktatu Amsterdamskiego.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał również, że osoby zatrudnione na niepełny etat nie mogą otrzymywać niższej stawki za godzinę pracy, niż pracownicy pełnoetatowi, nie wolno ich także pomijać przy np. dodatkowym ubezpieczeniu emerytalnym pracowników – Trybunał uznaje takie przypadki za przejaw dyskryminacji pośredniej ze względu na płeć, gdyż znaczna część pracowników zatrudnionych na część etatu to kobiety.

Prawo unijne chroni przed dyskryminacją na rynku pracy kobiety ciężarne. Według obowiązujących w UE praw pracodawca, który nie chce zatrudnić kobiety tylko dlatego, że jest ona w ciąży, narusza zasadę równego traktowania kobiet i mężczyzn. Ciąża nie może też być oczywiście jedynym powodem zwolnienia kobiety z pracy.

Pracownica będąca w ciąży lub w okresie połogu również może cieszyć się pewnymi unijnymi przywilejami: nie wolno jej zatrudniać w nocy, a jeśli w miejscu pracy istnieją czynniki zagrażające ciąży lub karmieniu piersią, pracodawca ma obowiązek tak dostosować warunki lub czas pracy, aby kobieta nie była narażona na żadne ryzyko.

Wykorzystano materiały Fundacji Centrum Praw Kobiet